SAMEN LOPEN

Ik hou van wandelen. Vooral in de bergen. Ik hoop dat we binnenkort de tent weer in kunnen pakken en richting de Franse Alpen kunnen rijden. Vroeger liepen we met onze vier jongens veel in de bergen. We hebben zelfs tochten van meerdere dagen gedaan, waarbij we in een hut in de bergen sliepen. Heerlijk buiten in de natuur, genietend van elkaar en van de schepping. Maar ... wat vond ik het af en toe zwaar om die berg op te gaan.

We lopen niet hetzelfde tempo. De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat zowel mijn kinderen, als mijn man meestal op mij moeten wachten. Zo'n berg oplopen vind ik nogal wat. Op die momenten heb ik vaak gedacht dat ik na de vakantie echt meer aan mijn conditie ging doen. Maar ik wist ook dat als ik eenmaal boven zou zijn, dat het me alles waard was geweest. Het uitzicht wat ik op dat moment nog niet zag, liet me als ik eenmaal boven was alle moeite die het me gekost had vergeten.

Ik moet denken aan het 'gewone' leven. Is het niet zo dat we ook daar bergen tegenkomen. Of juist ergens als een berg tegen opzien. We lopen tegen onze eigen grenzen aan. Zit ik wel op de juiste plek wat werk betreft? Waar ligt mijn passie, wat zijn mijn kwaliteiten? Ik ben moe, gestrest, ik zit niet lekker in mijn vel. Geliefd door God? Ik merk er niets van.

Wat kun je verlangen naar op de top van de berg zijn. En naar het uitzicht wat daar op je wacht. Ik wil graag met jou meelopen in jouw tempo. Niet om de berg heen, maar de berg op, naar de top, waar dat geweldige uitzicht op je wacht.