KWETSBAAR VANUIT MIJN HART

Weglopen van een gebeurtenis die je nooit meer kunt veranderen. Je wilt dat het er niet is. Maar het is er wel en zal altijd zo zijn. Als vluchten je copings mechanisme is dan wordt dat lastig. En dat is de mijne dus vaak. :(

Ik had borstkanker en ook al is dat 10 maanden geleden, dat verander je niet meer. Een verwendag voor (ex)borstkanker patiënten triggert dat. Ik hoor bij een doelgroep waar ik niet bij wil horen.

Controles triggeren dat. Volgende week de eerste controle na de operatie en bestralingen. Het is nu bijna een jaar geleden en ik word weer teruggebracht naar die periode. Ik voel de angst en onzekerheid weer toen het net ontdekt was en ik denk: het kan zo maar weer zo zijn.

Mijn verjaardag op 9 maart zal altijd een moment zijn waarbij ik aan dat telefoontje denk van de huisarts terwijl mijn kamer vol visite zat. Weer een trigger. Ik vier m'n verjaardag die dag dus maar niet.

Ik vind het deze dagen lastig om er mee om te gaan. En daar was ik over aan het nadenken. Hoe komt dat? Ik denk dus door wat ik hierboven omschrijf. Ik wil dat het niet gebeurd is, maar ik kan dat nooit meer veranderen.

Daarnaast het gevoel dat het voor de 'buitenwereld' vaak al weer zo lang geleden is. ' O ja, jij had borstkanker hè?' of 'Zo erg was het toch niet bij jou? Het had veel erger kunnen zijn.' Dat helpt niet echt kan ik zeggen, omdat het voor mij nog steeds een realiteit is waar ik dagelijks (letterlijk) mee geconfronteerd word. En natuurlijk ben ik ook dankbaar.

Van de week sprak ik iemand die in een hele andere situatie zit, namelijk een echtscheiding. Maar we herkenden heel veel in elkaars proces. Op een vreemde manier bemoedigde me dat omdat ik werd bevestigd in het feit dat rouwen op vele manieren gaat en er niet één bepaalde manier is. Dus ik laat het toe, ik probeer me niet te laten beïnvloeden door hoe ik denk dat anderen denken, en ik probeer lief voor mezelf te zijn.

Ik ben gelovig. Ik geloof in een God die te vertrouwen is. Een God die mij persoonlijk kent en voor mij zorgt. Maar ik heb ontdekt dat dat echt allemaal zo is en dat ik me toch rot en angstig kan voelen. Maar ik weet ook dat dat voor God geen probleem is. Juist omdat Hij mij kent.

Dus ik heb me de afgelopen dagen maar een beetje teruggetrokken en tijd genomen om onder een dekentje op de bank te liggen. Te voelen wat er is gebeurd. Te realiseren dat het nu eenmaal zo is. En een manier te vinden hoe ik weer verder kan. En dat gaat ook weer goed komen hoor. Dat weet ik ook zeker. Want die God waar ik het over heb, zorgt voor mij, ziet mij en laat mij zien dat ik nergens, echt nergens alleen voor sta, ongeacht de omstandigheden. ❤️

Ik ben benieuwd of mijn verhaal herkenbaar is. Niet de situatie (kan ook natuurlijk) maar meer mijn proces. Je kunt me mailen (marjon@thabiti.nl) of op Insta/Facebook een persoonlijk berichtje achter laten. Misschien kunnen we elkaar bemoedigen.