Met liefde zorg je voor de kinderen. Je staat altijd voor hen klaar. Net als voor je ouders trouwens, waar je natuurlijk regelmatig even langs gaat. Zo fijn dat je er voor hen allemaal kan zijn! Daarnaast heb je je werk; best een oké baan waar je ooit min of meer gewoon ingerold bent. In de kerk draai je uiteraard met activiteiten mee waar dat van je verwacht wordt. Iemand moet het doen, toch? En jij kunt tijd maken als het nodig is.
Het is fijn om je zo verbonden te voelen met je gezin, je familie, je collega's en de kerk waar je deel van uitmaakt - maar je vraagt je regelmatig af of dit nou is wat je écht wilt. Niet dat je iets anders voor ogen hebt hoor. Maar het gevoel dat je vooral bezig bent met wat anderen van je verwachten en het gevoel van niet goed genoeg zijn, daar ben je eigenlijk wel klaar mee. Je wilt dat niet meer, maar hoe zou het anders kunnen? Waar begin je?
Als je je blijft afvragen wie jij bent en of dit het leven is wat je wilt, zul je steeds ongelukkiger worden. Het wordt steeds moeilijker om alles wat je nu doet met liefde te doen, hoeveel je ook van je gezin houdt. De onrust en onvrede die je nu ook al vaak van binnen voelt, wordt steeds groter. Je vindt het moeilijk om op een positieve manier naar jezelf te kijken.
Als je geen actie onderneemt om te ontdekken wie je echt bent, wat jij wilt en waar jij blij van wordt, ga je het leven dat je nu leidt, niet volhouden. Je blijft de dingen doen die men van je verwacht en je gaat je steeds ongelukkiger voelen. Je bent ontevreden met je leven, je hebt er niet zelf bewust voor gekozen en dat maakt dat je ook ontevreden bent met jezelf. Je voelt je er schuldig over en dat gevoel verteert je vanbinnen.
Je gaat alles met meer tegenzin doen. Het wordt moeilijker en moeilijker om liefde te geven, maar ook om te ontvangen. Je vindt dat je dat niet waard bent. De onzekerheid wordt groter en groter. Je kijkt steeds minder positief naar jezelf. Je hebt moeite met jezelf. En als je zelf al vindt dat je niet zo veel waard bent of je minder voelt dan anderen, kun je ook niet geloven dat anderen jou anders zullen zien. Geen wonder dat je dan ook niet voelt dat God je waardevol vindt. Je blijft jezelf naar beneden halen en voor je het weet, ben je elke dag zo moe, opgebrand en uitgeblust en zit je tegen een burn-out aan. Je weet echt niet meer hoe het verder moet.
Ik wilde graag nog het laatste zetje om uit de burnout te komen. Weer leren wie ik ben wat ik leuk vind en hoe ik goed met mijn energie kon omgaan. De coaching heeft mij rust gebracht, omdat ik een stuk pijn uit het verleden heb los kunnen laten. Ook heb ik geleerd waar mijn kracht ligt.
Alle rechten voorbehouden | Thabiti Coaching