Met liefde zorg je voor de kinderen. Je staat altijd voor hen klaar. Net als voor je ouders trouwens, waar je natuurlijk regelmatig even langs gaat. Zo fijn dat je er voor hen allemaal kan zijn! Daarnaast heb je je werk; best een oké baan waar je ooit min of meer gewoon ingerold bent. In de kerk draai je uiteraard met activiteiten mee waar dat van je verwacht wordt. Iemand moet het doen, toch? En jij kunt tijd maken als het nodig is.
Het is fijn om je zo verbonden te voelen met je gezin, je familie, je collega's en de kerk waar je deel van uitmaakt - maar je vraagt je regelmatig af of dit nou is wat je écht wilt. Niet dat je iets anders voor ogen hebt hoor. Maar het gevoel dat je vooral bezig bent met wat anderen van je verwachten en het gevoel van niet goed genoeg zijn, daar ben je eigenlijk wel klaar mee. Je wilt dat niet meer, maar hoe zou het anders kunnen? Waar begin je?
Herken je dit?
- Je ligt in bed. Je was vanmorgen al vroeg op om te gaan werken. Na je werk heb je nog snel een bezoekje aan je ouders gebracht. Ze vonden het jammer dat je maar zo kort bleef, maar om half 6 moest het eten alweer op tafel staan, want de kids gingen naar sport. Toen je alles in de afwasmachine had gezet, ben je toch nog maar even snel naar die vergadering over het kinderwerk in de kerk geweest. Eigenlijk had je er geen zin in en was je te moe, maar ja, je had ook geen goed excuus om niet te gaan. Ze rekenen tenslotte op je. En nu je in bed ligt, vraag je je ineens af of dit het leven is wat je echt wil? Je bent moe en als je eerlijk bent, voel je je niet zo gelukkig.
- Je hebt geen idee waar je nou echt goed in bent of waar je blij van wordt. Beetje zinloze vraag ook, want dit is nu eenmaal de situatie en dit is gewoon ook wat iedereen van je verwacht. Je bent in het kinderwerk gerold, net zoals in die baan eigenlijk. Je hebt je nooit afgevraagd of het wel bij je past. Ze vroegen je en natuurlijk zei je ja, waarom niet. Iemand moet het toch doen. Maar dat stemmetje van binnen vraagt zich steeds harder af wat jij nu eigenlijk zelf wil.
- Als je naar de vrouwen om je heen kijkt, word je heel onzeker. Het lijkt of zij wel gelukkig zijn met wat ze doen. Daarnaast zien ze er ook zo verzorgd en goed uit. Het lijkt alsof alles hen komt aanwaaien. Je voelt je minder en niet goed genoeg. Je bent zo onzeker over jezelf.
- Als je op een verjaardag bent en er wordt gesproken over wat je in het dagelijkse leven doet, voel je van binnen weer de onzekerheid toenemen, want wat ga je vertellen, jouw leven is toch helemaal niet interessant. Je vraagt je af: Wie ben ik eigenlijk?
- Diep van binnen ervaar je best wel vaak onrust en onvrede en je vraagt je geregeld af of God ook een plan met jouw leven heeft, dat heb je namelijk altijd geleerd. Je weet gewoon niet hoe je erachter kunt komen en als je heel eerlijk bent, twijfel je of dit ook echt wel voor jou geldt.
Hoe verder?
Als je je blijft afvragen wie jij bent en of dit het leven is wat je wilt, zul je steeds ongelukkiger worden. Het wordt steeds moeilijker om alles wat je nu doet met liefde te doen, hoeveel je ook van je gezin houdt. De onrust en onvrede die je nu ook al vaak van binnen voelt, wordt steeds groter. Je vindt het moeilijk om op een positieve manier naar jezelf te kijken.
Als je geen actie onderneemt om te ontdekken wie je echt bent, wat jij wilt en waar jij blij van wordt, ga je het leven dat je nu leidt, niet volhouden. Je blijft de dingen doen die men van je verwacht en je gaat je steeds ongelukkiger voelen. Je bent ontevreden met je leven, je hebt er niet zelf bewust voor gekozen en dat maakt dat je ook ontevreden bent met jezelf. Je voelt je er schuldig over en dat gevoel verteert je vanbinnen.
Je gaat alles met meer tegenzin doen. Het wordt moeilijker en moeilijker om liefde te geven, maar ook om te ontvangen. Je vindt dat je dat niet waard bent. De onzekerheid wordt groter en groter. Je kijkt steeds minder positief naar jezelf. Je hebt moeite met jezelf. En als je zelf al vindt dat je niet zo veel waard bent of je minder voelt dan anderen, kun je ook niet geloven dat anderen jou anders zullen zien. Geen wonder dat je dan ook niet voelt dat God je waardevol vindt. Je blijft jezelf naar beneden halen en voor je het weet, ben je elke dag zo moe, opgebrand en uitgeblust en zit je tegen een burn-out aan. Je weet echt niet meer hoe het verder moet.
Ik wilde graag nog het laatste zetje om uit de burnout te komen. Weer leren wie ik ben wat ik leuk vind en hoe ik goed met mijn energie kon omgaan. De coaching heeft mij rust gebracht, omdat ik een stuk pijn uit het verleden heb los kunnen laten. Ook heb ik geleerd waar mijn kracht ligt.
Inspiratie
